[koo_dropcap type=”boxed”] د [/koo_dropcap]دومین شماره از سری جدید نشریه‌ی «تهران» در بهمن و اسفند ۱۳۹۸ منتشر شد. پرونده‌ی اصلی این شماره به پهنه‌ی رودکی و زیست فرهنگی و هنری تهران می‌پردازد. در بخش خرده‌روایت‌ها، محمد تقی توکلی از چالش‌های توسعه ناپایدار شهری در چهارراه ولیعصر می‌نویسد. رسول محدثی در بخش شهر و شهر نشینی، از پدیده وندالیسم، زبان طبقه نابرخوردار می‌نویسد. همچنین «تهران» به بهانه نزدیک بودن به شروع سال جدید در این شماره بخشی را با عنوان جشن‌نامه در فهرست خود دارد.
پهنه فرهنگی و هنری رودکی از دیرباز یکی از مهم‌ترین مناطق شهری از نظر فرهنگی، تاریخی و هنری بوده است، که در طول زمان دستخوش تحولاتی که گاه ناشی از نابسامانی شهری و گاه به صورت ناخواسته به وجود آمده شده و از کارکرد اصلی و مهم خود در بهبود کیفیت زیست شهری خارج گشته است. در پرونده اصلی این شماره از « تهران» محسن مشکی به جغرافیای تاریخی و پهنه فرهنگ و هنر رودکی می‌پردازد : «محدوده‌ای که امروزه به عنوان پهنه فرهنگ و هنر رودکی شناخته می‌شود، دقیقا در کرانه شمال غربی حصار تهماسبی قرار دارد.» در آستانه افتتاح پیاده‌راه شهریار «تهران» به گفتگو با دکتر حق‌شناس، ریاست کمیسیون فرهنگی و اجتماعی شورای اسلامی شهر تهران، می‌نشیند: «الویت نخست ما جلوگیری از تغییر بافت مسکونی به تجاری و اداری و حتی فرهنگی است. در وهله دوم به دنبال تقویت برنامه‌های فضای باز هستیم.» امیر زند از کوچه لولاگر به عنوان اثری ملی در فهرست آثار ملی ایران نوشته است: «به تعبیری تنها کوچه قرینه ایران است که تمام عناصر آن قرینه ساخته شده است و نکته مهم درباره این کوچه در دار بودن آن است.» لوریس چکناواریان در گفتگویی درباره تالار رودکی گفته است: «به فرهنگ ما چیزی اضافه نکرد، بلکه دید ما را به دنیا و دید دنیا را به ما تغییر داد.»
