[koo_dropcap type=”boxed”] م [/koo_dropcap]مجله‌ی «ویرگول» دو بار در سال منتشر می‌شود و آخرین شماره‌ی آن در پاییز و زمستان ۱۳۹۸ چاپ شده است. نشریه‌ی «ویرگول» از سال ۱۳۹۲ کار خود را آغاز و پس از توقفی کوتاه در سال ۱۳۹۳، فعالیت خود را از سر گرفت. «ویرگول» در هر شماره مقاله، نقد و گفت‌و‌گوهای ادبی و هنری از ایران و جهان منتشر می‌کند.
«ویرگول» در شماره‌ی نهم خود ویژه‌نامه‌ای درباره هجو منتشر کرده است. محمد رمضانی در سرمقاله‌ی این شماره درباره هجو و انتقاد از شعر امروزی نوشته است: «کمتر شعری امروز پیدا می‌کنیم که از این سلاح پر قدرت به شیوه‌ی سومی که از آن سخن گفتیم استفاده کند و برعلیه ساختارهای حاکم نظام سرمایه‌داری متأخر جهانی و نظام‌های کوچک حاصل از آن باشد، گویا همه چیز برای نادان‌ها مهیاست، لویاتانی در حال بلعیدن همه چیز است حتی شاعرانش؛ شاعران ما امروز در اینستاگرام مشغول دخترـ پسربازی یا کسب شهرت با لایک و یا باهوش‌‌ترهایشان در حال اعتراض به ساختاری هستند که جلوی چشم‌شان گذاشته‌اند، آن‌ها دارند با سربازان لویاتان می‌جنگند، گویا آگاه نیستند که این شاعر بزرگ در نبرد با هیولای اصلی بزرگ و اصیل می‌شود، و این همان هجو اساسی و سیاسی‌ست، پدیده‌ای که هم در هجو خود و هم در هجو هستی و هم هجو دیگری به مثابه کنترل کننده‌ی تمامی جنبه‌های وجودی هستی را دربرمی‌گیرد.»
«ویرگول» مقاله‌های این شماره را به دو بخش نوشتار و گفتگو تقسیم کرده؛ در بخش نوشتار مقاله‌هایی از مهدی مهدوی با تیتر «هجو دوران کلاسیک» و مرتضی میرحسینی با عنوان «هجو دوران مشروطه» منتشر و همچنین مقاله‌هایی از هجو دوران انقلاب و هجو در ادبیات غرب از شوکا حسینی و مریم حسین‌نژاد چاپ شده است. در قسمت گفتگو نیز سه گفت‌و‌گو با جواد مجابی، مهرداد فلاح و اکبر اکسیر صورت گرفته و منتشر شده است. تلاش «ویرگول» بر آن است تا با نگاه و رویکردی انتقادی به موضوعات به یکی از معتبرترین مجله‌های ادبی تبدیل شود.
