[koo_dropcap type=”boxed”] ش [/koo_dropcap]شماره‌ی آبان و آذر ۱۳۹۸، دو ماهنامه‌ی فرهنگی اجتماعی «مروارید» با تیتر «زمانه‌ی فاجعه» منتشر شد. «مروارید» در این شماره با محوریت پرسش «چگونه بحران را زیست می‌کنیم» بحرانهای جامعه‌ی امروز را کندوکاو می‌کند. اگر نیچه بی‌بنیادی و نیهیلیسم را بزرگترین بحران بشر عصر مدرن می‌دانست، با مطالعه‌ی این شماره‌ی «مروارید» متوجه خواهیم شد انسان با آشفتگی‌هایی بیش از بی‌معنایی درگیر است و با بحرانهای گوناگونی دست‌وپنجه نرم می‌کند، از بحران زیست‌محیطی و اقتصادی گرفته تا معضل‌های سیاسی و اجتماعی. در این میان انسان امروز گرفتار و سرگردان به دنبال راه مقابله و رهایی از آن‌هاست.
گیتا علی‌آبادی، صاحب‌امتیاز و مدیرمسئول مجله‌ی «مروارید»، در یادداشت خود می‌نویسد:«آیا می‌توان در واکنش به فقر شدید و انباشت سرمایه در دست گروهی اندک، همچون مارکس رؤیای برابری در سر داشت؟ آیا در واکنش به شرایط دگرگونی اجتماعی و رشد فردگرایی می‌توان چون دورکیم به دنبال جهانی بود که مردم در آن از طریق حس اخلاقی مشترکی به هم بپیوندند؟ یا چون چارلز دامبچ به دنبال شاخص‌های صلح جهانی باید رفت؟» به قول لیوتار دوره‌ی کلان‌ر‌وایت‌هایی چون مارکس گذشته است، بنابراین انسان نمی‌تواند از نسخه‌ی یکسانی برای حل تمامی بحرانهای خود استفاده کند. #پژمان‌موسوی سردبیر «مروارید» در سرمقاله‌اش معتقد است بسیاری از بحران‌هایی که رسانهای می‌شود، بحران عموم مردم نیست، او بحران ایرانِ کنونی را دیگری و ندیدن او می‌داند. دیگری گمشده‌ای در هیاهوی رسانهای افرادی است که با در اختیار داشتن تریبون دغدغه‌های خود را به کل جامعه تسری می‌دهند. موسوی در بخشی از مقاله‌اش می‌نویسد:«ما عادت کردهایم «دیگری» را نبینیم. درد و رنجش را نفهمیم. عادت کردهایم صدای آن‌هایی باشیم که چون چهره‌اند و صدایشان بلند، ما هم بازتاب دهنده‌ی آن چیزی باشیم که آن‌ها بحران می‌خوانند.» موسوی معتقد است باید به مردم و بحرانهای واقعی آن‌ها بازگردیم.
«مروارید» در این شماره با صالح نجفی، بیژن عبدالکریمی، ابراهیم توفیق و ناصر فکوهی به بحث و گفت‌وگو حول بحران و معضل‌های آن در جامعه پرداخته است. شماره‌ی پانزدهم «مروارید» با تصویری از جنگ ویتنام بر روی جلد در 128 صفحه و با قیمت دوازده هزار تومان به به چاپ رسیده است.
