[koo_dropcap type=”boxed”] ب [/koo_dropcap]باید به دست اندرکاران فصلنامه هنرنگار دست مریزاد گفت که توانستند اولین شماره‌ی این مجله را در روزهایی به انتشار برسانند که محدودیت‌های کرونایی بر زیست اجتماعی سایه افکنده است. هنر نگار فصلنامه‌ی اختصاصی در حوزه‌ی هنر است که با نگاه نقادانه، پرداخت موضوعی در هر شماره و اتخاذ چشم اندازی که در آن مفهوم هنر، مضمونی سیال و پویا به خود می‌گیرد به سه قلمروی هنر؛ هنرهای تجسمی، معماری و سینما می‌پردازد. همچنین این مجله تلاش دارد تا با پرداخت ژرف به نقد هنری، تاریخ تحلیلی هنرهای مربوطه و ایده‌های جدید و معاصر میان رشته‌ای به سراغ «هنر امروز» برود.
در این اولین شماره، منتشر شده در بهار 99، در بخش هنرهای تجسمی عمده مطالب بر محوریت می‌یر شاپیرو، منتقد و تاریخ‌نگار لیتوانی الاصل آمریکایی، می‌گردند. تمرکز این مطالب بر دیدگاه‌های شاپیرو درباره‌ی هنر مدرن، مفهوم زیبایی و نقد هنری است. این بخش با مقاله‌ای از مارشال برمن در یادبود شاپیرو و ستایش از نظرات او درباره‌ی هنر مدرن آغاز می‌شود.
بخش معماری به سراغ بحث آموزش معماری رفته و آموزش معماری در ایران و اروپا- به خصوص فرانسه- را از منظری تاریخی و ساختاری بررسی کرده است. سعید خاقانی، استاد معماری دانشگاه تهران، در جستار انتقادی آغازین این بخش با نام «دانشگاه به جا» در ابتدا خاطر نشان می‌کند که دانشگاه باید محلی توامان برای نظرورزی و عمل باشد تا به این وسیله بده و بستان با واقعیت در عین وجود یک فضای آزاد برای تجربه فراهم شود. سپس درباره‌ی وضع آموزش معماری دانشگاهی ایرانی می‌نویسد:«از جا در رفتن دانشگاه و قطع رشته‌های حیات با واقعیت جامعه به این دانشگاه وضعیتی مالیخولیایی-شیزوفرنیک داده است، یک جا در خیال خراسان و اصفهان خواب می‌بیند و یکجا هم با آوانگاردهای سای-آرکی معاشقه می‌کند، اما آن چه غایب است این جا و اکنون ماست…»
بخش سینما نیز حاوی مطالبی است درباره‌ی سینمای اکسپرسیونیسم آلمان که در سال‌های 1919 تا 1933 (دوران پس از جنگ جهانی اول و پیش از سیطره نازیسم) پا گرفت.
هنر نگار زیر نظر شورای دبیران متشکل از شروین طاهری، نسرین جعفری، الهام سلیمان نژاد و مهدی شادکار منتشر می‌شود. صاحب امتیاز و مدیر مسئول مجله نیز مهدی شادکار است.
