سهراب عاشق گل سرخ بود، اما به دنبال چیدن آن نبود. حتی دنبال راز گل سرخ هم نمی‌گشت، او
دوست داشت ساعت‌ها بنشیند و یک گل سرخ را تماشا کند و در افسون گل سرخ شناور باشد.