توران عاشق گنجشک‌ها بود. عاشق نترسیدن بود. عاشق یک جورِ دیگر دیدن بود. توران عاشق ادبیّات فارسی و بچّه­ها بود. توران هر وقت زیر درختی قدم می‌زد، با خودش زمزمه می‌کرد: «اگر من یک گنجشک بودم، پرواز می‌کردم. می‌رفتم آن سر دنیا. امّا حالا که نیستم! پس بگذار همین‌جا خوب زندگی کنم. زندگی‌ را خوب بسازم.»

مریم عاشق لحظه­ای بود که یک مسئله‌ی سخت را حل می‌کرد. همیشه می‌گفت: «وقتی مسئله‌های مشکل را حل می­کنم، لذّت می­برم. به عنوان یک نوجوان دوست دارم با مشکلات روبه‌رو شوم و با آن‌ها بجنگم.»

حالا سال­ها از آن روزهای نوجوانی می­گذشت و او به یک چهره‌ی جهانی در ریاضیّات تبدیل شده بود. از او برای شرکت و سخنرانی در کنفرانس‌های علمی دعوت می­کردند و نظریّه­‌هایش توجّه آن‌ها را جلب می‌کرد.