محمّدرضای کوچک عاشق صدا بود: صدای پرندگان، صدای باران آرام، صدای جنبش برگ‌ها در میان درختان و صدای آوازی که از حنجره‌ی آدم‌ها بیرون می‌آمد. هربار صدای زیبایی می‌شنید، دلش برای موسیقی بیشتر می‌تپید. او، با اینکه می‌دانست پدرش خوش­حال نمی‌شود، پنهانی چند نکته‌ی مهم موسیقی را یاد گرفت و فهمید گمشده‌ی بزرگ زندگی او آواز است.